Sjokoladekakesmellen

I går var eg i grunnen ganske happy med den nye slankemetoden - sjå på eit matberg - mistmatlysta her på landsmøte til Sosialistisk Ungdom. Men så gjekk eg på ein smell. Sjokoladesmell. Dei som er samla her, er jo veldig mange sinte ungdommar. Rasande på verda og på seg sjølv. "Me vil ha radikal endring - og me vil ha det no - ellers så går me i demonstrasjonstog eller tek eit protestmåltid"

Så då tenkte eg, at la meg muntre dei opp med litt sjokoladekake. Som tenkt så gjort, me på kjøkenet baka og sto i. Sjokoladekake til over 150 mennesker. Stor glede. Men diverre også stor glede for meg. Eg slafsa og åt sjokoladekake. Til det var tomt. VG skriv i dag om at du ikkje bør droppe sjokoladen. Fordi når du først smell - så smell du skikkelig. Om du då ikkje har ein vilje av stål. Som eg var sikker på at eg hadde. Men viljestyrken min er no omtrent like hard som ein Snickers som har lagt i sola.

Eg måtte få ein slutt på denne sjokoladekakeetinga, så eg satt det siste brettet med sjokoladekake på ein godt synleg stad. Gjekk å jogga i Hamar sentrum. Og vips - når eg var attende, hadde dei vesle sosialistiske tjuvraddane glefst i seg resten av kaka. Ute av syne - ute av sinn - og snart forbrent.


Dette er det som er igjen av kake.